RTL Nieuws

In juli vorig jaar verloor Ton in ‘t Veen zijn vrouw Hester op 55-jarige leeftijd, maar tot vorige maand ontving hij nog altijd rekeningen van de zorgverzekeraar op haar naam. Ton is niet de enige die tegen administratieve problemen aanloopt. Veel nabestaanden krijgen er mee te maken, bij tal van instanties. “Je komt niet aan rouwen toe.”

Hester was vijftig toen ze de diagnose alzheimer kreeg. Ton zegde zijn baan op om voor haar te zorgen en zoveel mogelijk te genieten van de tijd die ze nog samen hadden. Toen het thuis niet meer ging, verhuisde Hester naar een verzorgingstehuis. “Daar heeft ze bijna drie jaar gewoond, maar in goed overleg heb ik haar naar huis gehaald om thuis in het bijzijn van ons gezin te kunnen sterven’, vertelt Ton.

De eerste rekening

Maar hoe dierbaar het afscheid ook was, het besluit om Hester thuis te laten sterven bleek administratief enorm ingewikkeld. “Een paar maanden na haar overlijden viel de eerste rekening op de mat: de eigen bijdrage van haar palliatieve medicatie moest betaald worden. Als ze was gestorven in het verzorgingshuis hadden we geen rekening ontvangen, maar blijkbaar viel ze door een vinkje dat verplaatst werd die laatste week niet meer onder de Wet Langdurige Zorg.”

Grote instellingen zoals zorgverzekeraars worden via de Basisregistratie Personen (BRP)  geïnformeerd over overlijdensgevallen onder hun klanten. Dat gaat blijkbaar niet altijd goed. “Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd, maar uiteindelijk gaf de verzekeraar me gelijk en hoefde ik niet te betalen”, zegt Ton.

Toch bleven de betalingsherinneringen binnenkomen. “Steeds weer opnieuw bleven er brieven met Hesters naam op de mat vallen. Steeds weer moest ik contact opnemen en werd beloofd dat de herinneringen zouden stoppen.