Zorginstelling Laurens

Ik had je beloofd dat je thuis kon blijven, maar ik heb gefaald 😪 Dit wordt de laatste verhuizing in je leven… Van thuis naar het verzorgingshuis…

Dit schuldgevoel zullen veel mantelzorgers herkennen. En ook al weet je dat je er niets aan kan doen, voelt dat niet zo. Voor mij was het de moeilijkste beslissing die ik moest nemen.

In het verzorgingshuis staan de zorgprofessionals al klaar. Met hun grote zorghart willen ze je een warm welkom geven. En met de beste bedoelingen nemen ze je alles uit handen en gaan ze in de ‘doe’-stand.

Deze laatste verhuizing is niet alleen een zwaar en emotioneel moment, er schuilen zoveel gemiste kansen in die het leven èn werken in het verzorgingshuis draagbaar, of misschien wel leuk kunnen maken.

Neem bijvoorbeeld het sociale netwerk dat wij hadden. Tot dat moment waren zij onze grootste steun ❤️ Hoe mooi was het geweest wanneer zij er allemaal bij waren, betrokken werden door de zorgorganisatie en opgenomen in het informele welzijnsteam in de intramurale zorg.

Het informele welzijnsteam dat de formele zorg aanstuurt … JA, aanstuurt. Zij geven invulling aan het zorgplan en kijken waar ze zelf een actieve rol in willen hebben en de formele zorg participeert daarop.

Alle kennis, ervaring en motivatie verlies je in het moment van overgang zodra je de potentie in dit moment niet ziet, niet erkent en niet borgt. Later ga je dan op zoek naar vrijwilligers die de nieuwe bewoner helemaal niet kennen.

Over dit onderwerp en nog veel andere, die te maken hebben met mantelzorgparticipatie, mocht ik spreken bij Laurens.

Een mooie inspirerende sessie in de middag met veel zorgprofessionals, welzijnsmedewerksters en vrijwilligers. Natuurlijk komen dan de vragen ‘Hoe dan…’ – ‘Mag dat…’ – ‘Kan dat ook…’ – ‘Wie is verantwoordelijk…’.

Denk groot en begin klein. Beeld je de mooiste auto in, maar begin met een skateboard en leer vanuit het doen ipv erover praten.

Bedankt Serena Wibier voor de organisatie en de uitnodiging en veel succes met jullie transformatie 🍀